Sztuka pod ostrzałem #3 – Wacław Jagielski – „Ja kocham światło, nie ciemność”

Cześć!

Dzisiaj, w ramach oderwania od relacji z wystaw, wywiad z Panem Wacławem Jagielskim.

Urodzony 20 sierpnia 1965 roku w Lubaniu Śląskim. Konserwator Dzieł Sztuki i malarz. Przez kilka lat nauczyciel plastyki młodzieży w Liceum i szkołach podstawowych. Jest członkiem – założycielem Stowarzyszenia Pastelistów Polskich.Autor kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą.

Jak widać data, którą wybrałam, nie jest przypadkowa gdyż obchodzimy dzisiaj urodziny artysty. Składam moje najszczersze życzenia i powodzenia na dalszej drodze malarskiej, a czytelników zapraszam do skróconej wersji wywiadu :). Gorąco jednak zachęcam do przeczytania całości i tu odsyłam do drugiego postu (Link). 

Bluebird: Był Pan kiedyś konserwatorem sztuki, teraz skupia się Pan na malarstwie, ale również poezji. Czy, pomijając zawód konserwatora sztuki, wszystkiego nauczył się Pan samodzielnie, czy może miał Pan kogoś, kto pomagał Panu na drodze rozwoju?

Wacław Jagielski: W pewnym stopniu kształtowali mnie mistrzowie, którymi potrafiłem się zafascynować, którzy pozostawili po sobie takie dzieła, które przeżywam do dziś, gdyż odcisnęły na mnie piętno. Drugą niewątpliwie ważną grupą ludzi (…) byli niektórzy starsi artyści, dziś często koledzy „po fachu”, z którymi dane mi było się zapoznać, rozmawiać, przebywać na plenerach malarskich, jeździć po dalekich krajach świata i co najpiękniejsze – przyjaźnić się. Do takich ludzi należeli również moi profesorowie i nauczyciele. z którymi spotykałem się w pracowniach i warsztatach artystycznych. Nie mniej jednak, nie można wyłącznie bazować na słowach nawet najwspanialszych mędrców,  bo najważniejsza w malarstwie jak i w każdej dyscyplinie życia jest własna praca. Pozwala artyście wypracować swój własny charakter twórczy, język malarski, swą własną drogę.

B: Dlaczego podjął Pan decyzję o pozostaniu malarzem i opuszczeniu swojego poprzedniego zawodu? To dość odważna decyzja, postawił Pan wszystko na jedną kartę.

W.J: Urodziłem  się na Dolnym Śląsku, na ziemiach przebogatych w cudowne zamki, pałace, pałacyki, świątynie i inne wspaniałe budowle. Powojenna historia nie dla wszystkich tych obiektów okazała się być łaskawa i niektóre z nich popadły w runę. Pomimo to często nadal były piękne, a mnie bolało serce, że  umierają często bezpowrotnie. Chciałem więc te i inne cudeńka świata ratować i przez 23 lata czyniłem to w swej Pracowni Konserwacji Dzieł Sztuki, będąc jednym z bardziej szczęśliwych ludzi na ziemi. Równocześnie od dziecka rozwijała się we mnie pasja rysowania, malowania, nad którą pracowałem z ogromną chęcią i zaangażowaniem. Pierwszą swą wystawę w profesjonalnej galerii sztuki miałem jeszcze w maturalnej klasie, w 1984 roku. Moja miłość do konserwacji zabierała mi jednak lwią część czasu, którego zaczęło mi brakować dla malarstwa, jak i dla rodziny, która w moim życiu jest nadrzędnym celem i największą miłością. Zadzwonił więc w mej duszy alarmowy dzwonek intuicji, że okres zmian nadchodzi,  tym bardziej, że malarstwo już od długiego czasu stawało się dla mnie mieć większy sens. Lubię odważne decyzje na pograniczu z cienką niteczką ryzyka. Ha, ha – to taki trochę „męski sport”, adrenalina zawsze musi być. Dziś minęło już kilka dobrych lat od tego momentu, a ja…? A ja jestem całkowicie szczęśliwy z obecnego stanu rzeczy i pomimo wielkiego sentymentu do przeszłości, kocham teraźniejszość, bo jest piękna.

B: W wywiadzie przed wystawą CIT w Nowym Sączu dużo mówił Pan o wartości kobiet w Pana życiu i sztuce. Kobieta jest ostoją, ciepłem domowym, ale również muzą. Co jeszcze inspiruje Pańską twórczość artystyczną?

W.J: Hahaha, Pani wybaczy, ale nie mogę się oprzeć pokusie, aby nie zanucić strofy z wesołej i szalenie mądrej, bo prawdziwej piosenki Jerzego Nela „ Baby, ach! te baby, czym by bez nich był ten świat …?” Oczywiście owe „baby” należy w tym kontekście rozumieć jako uosobienie wszystkiego, co jest najpiękniejsze i tu na ziemi najcenniejsze dla nas mężczyzn. Tak – przez życie swe idę z cudowną kobietą, bez której nie bardzo wyobrażam sobie swego życia. Piszę dla niej wiersze, które ona niekoniecznie czyta, maluję ją nawet wtedy, kiedy pozuje mi zgoła inna modelka (tak bynajmniej mówią postronni odbiorcy mej sztuki ), nie szczędzę jej komplementów i słów o miłości, dedykuję jej wystawy i katalogi, co nie zawsze ją wzrusza w stopniu przeze mnie oczekiwanym, czasem się na nią oburzę, przez chwilę podąsam, ale zawsze bardzo ją kocham. Światło, cień, ciągły dialog pomiędzy nimi z całą paletą szarości i półcieni, subtelności i gwałtu. Cudowność koloru, barwy i ich wpływu na przedmioty te bliższe i dalsze, to między innymi sprawia, że nie można nie malować. A chmury, a woda, powietrze…? Czy przyglądała się kiedyś Pani wnikliwie tym cudom natury? Nieodzowna jest również muzyka, którą nie zwalniam z obowiązku bycia ze mną bardzo często. Muzyka odsłuchiwana z płyt, ale i ta którą od roku sam próbuję grać, gdyż trudno mi sobie dziś przeżyć dzień bez fortepianu. To moja kolejna miłość i kolejny cudowny przedmiot inspiracji.

B: Wiele z Pana obrazów jest impresjonistycznych, ekspresjonistycznych. Czasem barwy są jaskrawe, czasem pastelowe, pociągnięcia pędzla precyzyjne, a czasem niecierpliwe, ekspresyjne. Czy te elementy wyrażają Pana emocje podczas malowania? Czy tworzy Pan w przemyślany sposób, uznając określony styl za najwłaściwszy dla przedstawianego tematu?

W.J: Z impresjonizmem łączy mnie może bardziej  filozofia związana z emocjami niż stylem malarskim. Impresja – wrażenie, to cała moc i siła mojego malarstwa wzbogacona oczywiście moją techniką, którą wypracowałem sobie na przestrzeni co najmniej 30 lat pracy. Mój sposób malowania w pracowni tylko i wyłącznie, w odróżnieniu od impresjonistów. Sam sobie bardzo często „wytwarzam” medium malarskie, które choćby swą konsystencją znacznie różni się od farby olejnej wyciskanej bezpośrednio z tuby i nie pozwala się nanosić na podobrazie za pomocą pędzli. Koloru, który tworzy moje obrazy szukam nie wyłącznie na płótnie, ale i na paletach, które niekoniecznie musieli mieć przy sobie impresjoniści. Rzeczywiście mam z nimi wiele wspólnego, ale moje fascynacje malarstwem sięgają jeszcze wcześniejszych okresów i artystycznych myśli innych wielkich malarzy. podczas malowania świat odpływa, nie ma potrzeby dumania nad tym w jakim stylu i jakim kierunku powinienem tworzyć. Wtedy jestem ja i on – obraz i to coś, co jest pomiędzy nami, ten swoisty galop nas obu w niezbędnym na tę chwilę akcie tworzenia. Wtedy właśnie tworzy się jego tożsamość zwana prawdą twórcy.

B: Trudno nazwać Pana twórczość inaczej niż niezwykle piękną. Wiele obrazów uspakaja i cieszy oko. Zastanawia mnie, czym jest dla Pana sztuka? Czy brzydota, ciemne barwy, surrealistyczne stwory uznaje Pan też za element sztuki?

W.J: Twórczość czasem rodzi się w bólu albo w jego przeróżnych odmianach. Niegdyś mistrz Renoir powiedział znamienne słowa „ból przemija, piękno pozostaje” i dalej malował swe rozświetlone, mieniące się kolorami obrazy. W porywie twórczym, bardzo egoistycznie  maluję ku zadowoleniu wyłącznie własnemu i nie interesuje mnie wtedy, co inni o tym powiedzą.. Nie jestem bowiem człowiekiem wolnym od zmartwień, trosk, ciężarów do „przepchnięcia”, a twórczość reaguje na moje stany emocjonalne jak papierek lakmusowy. Mam jednak od Boga daną tę ważną cechę, że mimo wszystko staram się zawsze zobaczyć ten drugi koniec przysłowiowego kija. To świetna cecha pozwalająca mi na uchronienie mnie od przedstawiania świata w moim malarstwie w sposób dołujący i depresyjny. Kiedyś, będąc już na skraju wytrzymałości nerwowej, namalowałem obraz, który nazwałem „Modlitwa desperata”. Można go obejrzeć w moim katalogu pod tytułem „Moje 40 i 4”. Ku wielkiemu zaskoczeniu wnikliwie oglądających wystawę i ów katalog obraz należy do jednego z najbardziej promieniujących w tym cyklu, choć jego struktura i faktury świadczyć mogą, że było „ostro”, haha. Ja kocham światło, nie ciemność i w całym swym życiu dążę do niego, bo przy nim ja, moi najbliżsi i odbiorcy mej twórczości czują się  dobrze.

B: Czy wyznacza Pan sobie jakiś cel w sztuce? Jest jakaś myśl, którą chciałby Pan przekazać odbiorcy, czy może tworzy Pan dla własnej przyjemności?

W.J: Myślę, że w dużej mierze na to pytanie już odpowiedziałem, ale jeśli mogę coś dopowiedzieć to oczywiście to uczynię. W sztuce jak i w całym swoim życiu najważniejszym celem  zdaje mi się być szczerość i prawdziwość. Każde bowiem odstępstwo od tej tezy jest nazbyt ryzykowne. A ponad wszystkim jest to, o czym umierający Tristan powiedział do ukochanej Izoldy –  „nie wiem, czy życie jest ważniejsze czy śmierć, ale najważniejsza jest miłość”. Kochajmy się więc wzajemnie.

B: Ma Pan jakiegoś ulubionego artystę, który jest dla Pana wzorem dobrego warsztatu malarskiego?

W.J: Mógłbym tu wymienić plejadę mistrzów świata, ale skoro mam wymienić jednego, więc bez dłuższego wahania napiszę William Turner.

B: Czy może Pan uchylić rąbka tajemnicy, jak powstają obrazy spod Pana pędzla?

W.J: Hahaha, niestety z przykrością odpowiem, że nie mogę, gdyż,  pędzlami nie maluję już od kilku dobrych lat. Moje obrazy maluję rękami i innymi, czasem dziwnymi narzędziami, niekoniecznie malarskimi. Ale jeśli ten wiersz z 2008 roku,  coś Pani i Czytelnikom podpowie w tym temacie, to będę szczęśliwy.

B: Dziękuję za rozmowę i życzę miłego dnia.

W.J: Dziękuję Pani również i przesyłam szczery uśmiech z życzeniami dobra wszelakiego.
Wacław Jagielski

Gdy zaczynałam moją przygodę z twórczością Pana Wacława byłam naprawdę pod wrażeniem. Obrazy rzucały snopami światła, były żywe, pozytywne, niesamowicie ekspresyjne, Teraz, gdy minęło pierwsze wrażenie i już się oswoiłam, moje oczy czerpią codziennie z nich wiele przyjemności. Pan Wacław jest jednym z najpozytywniejszych osób jakie poznałam w swoim życiu. Dobre podejście i nastawienie to dwa elementy będące kluczem do sukcesu w tych dziełach. Są czyste, wypełnione szczerą pasją i podziwem dla otaczającego świata. Tacy odmienni, radośni artyści, są nam bardzo potrzebni. Często łatwo zapominamy o pięknej naturze, która nas otacza. To może wydawać się lekko truistyczne ale mimo wszystko warto sobie od czasu do czasu zwolnić, pójść spokojnym trybem malarza i poety, by odetchnąć i się rozluźnić.

Oczywiście, że życie nie jest jedynie piękne i kolorowe, dlatego po pewnym czasie można się przesycić słodyczą obrazów Pana Wacława. Jednak, myślę że znalazłam nareszcie artystę, który pozwala na chwilę oderwać się od zmartwień i uśmiechnąć. 

Życzę jeszcze raz Panu Wacławowi wiele radości, choć pewnie nie są to życzenia konieczne, ale przede wszystkim realizacji marzeń, spełniania się w sztuce, wielu inspiracji i słońca każdego dnia, by rozświetlało płótna malarza. 

Postanowiłam też podzielić się z Wami piosenką, która bardzo pasuje mi do sztuki Pana Jagielskiego :).
https://www.youtube.com/watch?v=6Graa_Vm5eA&hd=1

Bluebird

Sztuka pod ostrzałem #3 – Wacław Jagielski – „Ja kocham światło, nie ciemność”; cały wywiad

Cześć!

Dzisiaj, w ramach oderwania od relacji z wystaw, wywiad z Panem Wacławem Jagielskim.

Urodzony 20 sierpnia 1965 roku w Lubaniu Śląskim. Konserwator Dzieł Sztuki i malarz. Przez kilka lat nauczyciel plastyki młodzieży w Liceum i szkołach podstawowych. Jest członkiem – założycielem Stowarzyszenia Pastelistów Polskich.Autor kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą.

Jak widać data, którą wybrałam, nie jest przypadkowa gdyż obchodzimy dzisiaj urodziny artysty. Składam moje najszczersze życzenia i powodzenia na dalszej drodze malarskiej, a czytelników zapraszam do wywiadu :).

Bluebird: Był Pan kiedyś konserwatorem sztuki, teraz skupia się Pan na malarstwie, ale również poezji. Czy, pomijając zawód konserwatora sztuki, wszystkiego nauczył się Pan samodzielnie, czy może miał Pan kogoś, kto pomagał Panu na drodze rozwoju?

Wacław Jagielski:  W tym co teraz powiem może nie ma żadnego zaskoczenia ani zdziwienia, że najszczęśliwszym jest ten, kto realizuje swoje pragnienia, kto marzenia nawet te najbardziej oddane Morfeuszowi potrafi wydrzeć z krainy snu w zmaterializowaną rzeczywistość. Należę do tych ludzi, którzy w swym życiu mają wyraźnie nakreślony azymut i co więcej, niewyobrażalnie wręcz silnie wierzą w to, że przy maksymalnym zaangażowaniu całego swego „jestestwa”, z całą potęgą „za” i „przeciw”, można go osiągnąć. Przy takim założeniu i podejściu do życia, a w nim i do twórczości, bo ona jest przecież jedną z ważniejszych części mojej egzystencji, można bardzo wiele odkrywać samemu. Świadomie mówię bardzo wiele, bo tą całą resztę stanowią pozostałe czynniki zewnętrzne czyli środowisko i ludzie, którymi się otaczamy bardziej lub mniej wybierani przez nas samych. Jeśli Pani słowo „wszystkiego” w zadanym powyżej pytaniu dotyczy mego malarstwa w szerokim jego rozumieniu, to odpowiem, że w pewnym stopniu kształtowali mnie mistrzowie, którymi potrafiłem się zafascynować, którzy pozostawili po sobie takie dzieła, które przeżywam do dziś, gdyż odcisnęły na mnie piętno. Mistrzowie czasów minionych. Drugą niewątpliwie ważną grupą ludzi, którzy przyczynili się do tego, aby to potężne koło zwane pasją i miłością do sztuki i samego procesu tworzenia poruszyć, byli niektórzy starsi artyści, dziś często koledzy „po fachu”, z którymi dane mi było się zapoznać, rozmawiać, przebywać na plenerach malarskich, jeździć po dalekich krajach świata i co najpiękniejsze – przyjaźnić się. Część z nich niestety już odeszła, ale pamięć o nich w moim sercu pozostanie na zawsze. Z niektórymi mam jeszcze szczęście czasem się spotkać. Do takich ludzi należeli również moi profesorowie i nauczyciele, z którymi spotykałem się w pracowniach i warsztatach artystycznych. Nie mniej jednak, nie można wyłącznie bazować na słowach nawet najwspanialszych mędrców,  bo najważniejsza w malarstwie jak i w każdej dyscyplinie życia jest własna praca. Osobiste, bardzo konsekwentne i wytrwałe  zaangażowanie wszystkich sił i zmysłów w drodze do celu zaczyna otwierać przed twórcą nowe przestrzenie i nowy świat. Pozwala artyście wypracować swój własny charakter twórczy, język malarski, swą własną drogę. Tego nie da się wyczytać i z góry założyć do natychmiastowego realizowania. To musi urodzić się samo w pokorze i po cichu, po wielkiemu „cichu” (uśmiech). Podobnie rzecz się ma w poezji.

B: Dlaczego podjął Pan decyzję o pozostaniu malarzem i opuszczeniu swojego poprzedniego zawodu? To dość odważna decyzja, postawił Pan wszystko na jedną kartę.

W.J: Pozwoli Pani, że może najpierw odpowiem na pytanie dlaczego postanowiłem zostać konserwatorem zabytków, gdyż łatwiej będzie mi wytłumaczyć swą decyzję ,o jak to Pani ładnie nazwała, „opuszczeniu” tego zawodu. Kiedyś, a początków należałoby szukać w dalekim dzieciństwie, zapragnąłem i wymarzyłem sobie być kimś, kto będzie ratował od zniszczenia, zapomnienia te „cuda” rąk ludzkich, które pozostawili nam w swej spuściźnie artyści, nadając naszej cywilizacji piękniejszy kształt. Urodziłem  się na pięknym Dolnym Śląsku, na ziemiach przebogatych w cudowne zamki, pałace, pałacyki, świątynie i inne wspaniałe budowle. Powojenna historia nie dla wszystkich tych obiektów okazała się być łaskawa i niektóre z nich popadły w runę. Pomimo to często nadal były piękne, a mnie bolało serce, że  umierają często bezpowrotnie. Chciałem więc te i inne cudeńka świata ratować i przez 23 lata czyniłem to w swej Pracowni Konserwacji Dzieł Sztuki, będąc jednym z bardziej szczęśliwych ludzi na ziemi. Równocześnie od dziecka rozwijała się we mnie pasja rysowania, malowania, nad którą pracowałem z ogromną chęcią i zaangażowaniem. Pierwszą swą wystawę w profesjonalnej galerii sztuki miałem jeszcze w maturalnej klasie, w 1984 roku. Moja miłość do konserwacji zabierała mi jednak lwią część czasu, którego zaczęło mi brakować dla malarstwa, jak i dla rodziny, która w moim życiu jest nadrzędnym celem i największą miłością. Zadzwonił więc w mej duszy alarmowy dzwonek intuicji, że okres zmian nadchodzi,  tym bardziej, że malarstwo już od długiego czasu (prawdę powiedziawszy przez cały okres prowadzenia firmy konserwacji Dzieł Sztuki nigdy nie zostało odstawione na boczny tor) stawało się dla mnie mieć większy sens. Obudził się we mnie już na dobre zew tworzenia i postanowiłem ogłosić to publicznie podczas jednej ze swych wystaw. Od dawna należałem do Stowarzyszenia Pastelistów Polskich (które wraz z moimi kolegami współzakładałem już 20 lat temu) oraz do Związku Polskich Artystów Plastyków. Ale ma Pani rację mówiąc, że była to decyzja odważna. Wymusiła na mnie wielkie zmiany w moim życiu i w moim najbliższym otoczeniu. Zmieniłem charakter swej pracy, przewartościowałem pewne sprawy, musiałem stworzyć sobie nową pracownię o zupełnie innym wyposażeniu, wyprzedać ponad trzysta starych mebli, jakie przez lata nagromadziłem w swych zbiorach i z nowym duchem zrobiłem kolejny mocny i pewny krok w przyszłość.  Lubię odważne decyzje na pograniczu z cienką niteczką ryzyka. Ha, ha – to taki trochę „męski sport”, adrenalina zawsze musi być. Dziś minęło już kilka dobrych lat od tego momentu, a ja…? A ja jestem całkowicie szczęśliwy z obecnego stanu rzeczy i pomimo wielkiego sentymentu do przeszłości, kocham teraźniejszość, bo jest piękna.

B: W wywiadzie przed wystawą CIT w Nowym Sączu dużo mówił Pan o wartości kobiet w Pana życiu i sztuce. Kobieta jest ostoją, ciepłem domowym, ale również muzą. Co jeszcze inspiruje Pańską twórczość artystyczną?

W.J: Hahaha, Pani wybaczy, ale nie mogę się oprzeć pokusie, aby nie zanucić strofy z wesołej i szalenie mądrej, bo prawdziwej piosenki Jerzego Nela „ Baby, ach! te baby, czym by bez nich był ten świat …?” Oczywiście owe „baby” należy w tym kontekście rozumieć jako uosobienie wszystkiego, co jest najpiękniejsze i tu na ziemi najcenniejsze dla nas mężczyzn, choć nie pozbawione często niedających się logicznie wytłumaczyć anomalii zachowań, która w rezultacie sprawia, że jesteście, kochane Panie, jedną wielką zagadką, bez której żyć niepodobna (szczery uśmiech). Tak – przez życie swe idę z cudowną kobietą, bez której nie bardzo wyobrażam sobie swego życia. Piszę dla niej wiersze, które ona niekoniecznie czyta, maluję ją nawet wtedy, kiedy pozuje mi zgoła inna modelka (tak bynajmniej mówią postronni odbiorcy mej sztuki ), nie szczędzę jej komplementów i słów o miłości, dedykuję jej wystawy i katalogi, co nie zawsze ją wzrusza w stopniu przeze mnie oczekiwanym, czasem się na nią oburzę, przez chwilę podąsam, ale zawsze bardzo ją kocham. Wiem, że ona kocha mnie również do szaleństwa i że nie wyobraża sobie beze mnie życia przynajmniej tak mi się wydaje i tego „wydawania” będę się mocno trzymał, hahaha! Inne inspiracje przynosi otoczenie, codzienne „zjawiskowości”, w których biorę mniej lub bardziej świadomy udział,  ale z ręką na sercu muszą mnie zauroczyć, zachwycić do tego stopnia, że chce mi się je malować lub o nich pisać. Światło, cień, ciągły dialog pomiędzy nimi z całą paletą szarości i półcieni, subtelności i gwałtu. Cudowność koloru, barwy i ich wpływu na przedmioty te bliższe i dalsze, to między innymi sprawia, że nie można nie malować. A chmury, a woda, powietrze…? Czy przyglądała się kiedyś Pani wnikliwie tym cudom natury? Jakież one są piękne, jakie tajemnicze i często nieprzewidywalne, choć wydają się być takie oczywiste… Nieodzowna jest również muzyka, którą nie zwalniam z obowiązku bycia ze mną bardzo często. Muzyka odsłuchiwana z płyt, ale i ta którą od roku sam próbuję grać, gdyż trudno mi sobie dziś przeżyć dzień bez fortepianu. To moja kolejna miłość i kolejny cudowny przedmiot inspiracji.

B: Wiele z Pana obrazów jest impresjonistycznych, ekspresjonistycznych. Czasem barwy są jaskrawe, czasem pastelowe, pociągnięcia pędzla precyzyjne, a czasem niecierpliwe, ekspresyjne. Czy te elementy wyrażają Pana emocje podczas malowania? Czy tworzy Pan w przemyślany sposób, uznając określony styl za najwłaściwszy dla przedstawianego tematu?

W.J: Jeśli byśmy rozpatrywali tak prawdziwie i wnikliwie moje malarstwo, na co w tym wywiadzie oczywiście nie ma czasu, to z impresjonizmem łączy mnie może bardziej  filozofia związana z emocjami niż stylem malarskim. Impresja – wrażenie, to cała moc i siła mojego malarstwa wzbogacona oczywiście moją techniką, którą wypracowałem sobie na przestrzeni co najmniej 30 lat pracy. Czysto jednak techniczne zabiegi malarskie na podobraziu często są różne od tych, które stosowali impresjoniści. Mój sposób malowania w pracowni tylko i wyłącznie, w odróżnieniu od impresjonistów, spowodowany jest między innymi tym, że sam sobie bardzo często „wytwarzam” medium malarskie, które choćby swą konsystencją znacznie różni się od farby olejnej wyciskanej bezpośrednio z tuby i nie pozwala się nanosić na podobrazie za pomocą pędzli. Koloru, który tworzy moje obrazy szukam nie wyłącznie na płótnie, ale i na paletach, które niekoniecznie musieli mieć przy sobie impresjoniści. Znalazłoby się jeszcze wiele innych cech różniących mnie od impresjonistów, których bez wątpienia kocham za odwagę, wrażenie, kolor a szczególnie pasję. Rzeczywiście mam z nimi wiele wspólnego, ale moje fascynacje malarstwem sięgają jeszcze wcześniejszych okresów i artystycznych myśli innych wielkich malarzy. O tym, że czasem barwy są kontrastujące ze sobą, jak to Pani określa „jaskrawe, czasem pastelowe, pociągnięcia pędzla precyzyjne, a czasem niecierpliwe, ekspresyjne”,  określa tylko i wyłącznie potrzeba chwili, wyczucia koloru i moich emocji. Wtedy, podczas malowania świat odpływa, nie ma potrzeby dumania nad tym w jakim stylu i jakim kierunku powinienem tworzyć. Wtedy jestem ja i on – obraz i to coś, co jest pomiędzy nami, ten swoisty galop nas obu w niezbędnym na tę chwilę akcie tworzenia. Wtedy właśnie tworzy się jego tożsamość zwana prawdą twórcy.

B: Trudno nazwać Pana twórczość inaczej niż niezwykle piękną. Wiele obrazów uspakaja i cieszy oko. Zastanawia mnie, czym jest dla Pana sztuka? Czy brzydota, ciemne barwy, surrealistyczne stwory uznaje Pan też za element sztuki?

W.J: Twórczość czasem rodzi się w bólu albo w jego przeróżnych odmianach. Niegdyś mistrz Renoir powiedział znamienne słowa „ból przemija, piękno pozostaje” i dalej malował swe rozświetlone, mieniące się kolorami obrazy. Jeśli rzeczywiście moja twórczość w Pani odczuciu jest, jak to Pani nazywa, cytuję – „niezwykle piękną”, to sprawia mi to ogromną, niekłamaną radość, nawet jeśli byłaby Pani tylko jedną osobą na tej ziemi tak myślącą. W porywie twórczym, bardzo egoistycznie  maluję ku zadowoleniu wyłącznie własnemu i nie interesuje mnie wtedy, co inni o tym powiedzą. Nie odczuwam radości i nie maluję „na zamówienie”, gdyż ja chcę, aby oglądający me obrazy ludzie pokochali moje wizje, moje kadry i odczucia, a nie próbowali mi wytłumaczyć swoje tylko po to, abym je odtwarzał. Artysta powinien być twórcą od pierwszego do ostatniego położenia najmniejszej nawet plamki. To on decyduje i w  tych osobistych decyzjach tkwi to, co artyści kochają najbardziej, czyli WOLNOŚĆ. Wspomniałem na wstępie, że czasem twórczość rodzi się w bólach i to jest wielka prawda, która nie mija i mej skromnej osoby. Nie jestem bowiem człowiekiem wolnym od zmartwień, trosk, ciężarów do „przepchnięcia”, a twórczość reaguje na moje stany emocjonalne jak papierek lakmusowy. Mam jednak od Boga daną tę ważną cechę, że mimo wszystko staram się zawsze zobaczyć ten drugi koniec przysłowiowego kija. To świetna cecha pozwalająca mi na uchronienie mnie od przedstawiania świata w moim malarstwie w sposób dołujący i depresyjny. Nie potrafię tego robić. Kiedyś, będąc już na skraju wytrzymałości nerwowej, namalowałem obraz, który nazwałem „Modlitwa desperata”. Można go obejrzeć w moim katalogu pod tytułem „Moje 40 i 4” ,ale ku wielkiemu zaskoczeniu wnikliwie oglądających wystawę i ów katalog obraz należy do jednego z najbardziej promieniujących w tym cyklu, choć jego struktura i faktury świadczyć mogą, że było „ostro”, haha. Mroczne wizje bądź beznadziejne w moim odczuciu nie raz i nie dwa pozbawione sensu (pomimo tego, że właśnie niby o sens w nich chodzi) instalacje, czy obsceniczne, wulgarne, czasem masochistyczne bądź sadystyczne zakusy współczesnych twórców mój organizm naturalnie odrzuca.  Ja kocham światło, nie ciemność i w całym swym życiu dążę do niego, bo przy nim ja, moi najbliżsi i odbiorcy mej twórczości czują się  dobrze.

B: Czy wyznacza Pan sobie jakiś cel w sztuce? Jest jakaś myśl, którą chciałby Pan przekazać odbiorcy, czy może tworzy Pan dla własnej przyjemności?

W.J: Myślę, że w dużej mierze na to pytanie już odpowiedziałem, ale jeśli mogę coś dopowiedzieć to oczywiście to uczynię. W sztuce jak i w całym swoim życiu najważniejszym celem  zdaje mi się być szczerość i prawdziwość. Każde bowiem odstępstwo od tej tezy jest nazbyt ryzykowne. A ponad wszystkim jest to, o czym umierający Tristan powiedział do ukochanej Izoldy –  „nie wiem, czy życie jest ważniejsze czy śmierć, ale najważniejsza jest miłość”. Kochajmy się więc wzajemnie.

B: Ma Pan jakiegoś ulubionego artystę, który jest dla Pana wzorem dobrego warsztatu malarskiego?

W.J: Mógłbym tu wymienić plejadę mistrzów świata, ale skoro mam wymienić jednego, więc bez dłuższego wahania napiszę William Turner.

B: Czy może Pan uchylić rąbka tajemnicy, jak powstają obrazy spod Pana pędzla?

Hahaha, niestety z przykrością odpowiem, że nie mogę, gdyż,  pędzlami nie maluję już od kilku dobrych lat. Moje obrazy maluję rękami i innymi, czasem dziwnymi narzędziami, niekoniecznie malarskimi. Ale jeśli ten wiersz z 2008 roku,  coś Pani i Czytelnikom podpowie w tym temacie, to będę szczęśliwy.

B: Dziękuję za rozmowę i życzę miłego dnia.

W.J: Dziękuję Pani również i przesyłam szczery uśmiech z życzeniami dobra wszelakiego.
Wacław Jagielski